W blasku życia - Rozdział 2: część 1

- Już! Tak szybko! – krzyknęła pani Zosia na mój widok.

- Muszę pogadać z panią Anią – odpowiedziałam wymijająco, lecz nie spodziewałam się, ze starsza pani szybko odpuści zadawanie pytań.

- A coś ty ze sobą przyniosła, dziecko? Ktoś ci dał prezent?

- Tak jakby – odrzekłam i się uśmiechnęłam. – Gdzie pani Ania?

- Ale to chyba musi być ciężkie, trzeba było dać znać, to bym wyszła i ci pomogła- powiedziała z zatroskaną miną pani Zosia.

- Nie, nie jest takie ciężkie – kucharka już miała coś dodać, kiedy, trochę zirytowana, przerwałam i zapytałam z naciskiem:

- A wie pani, gdzie jest pani Ania?

- W kuchni, ale poczekaj tutaj, zaraz ja zawołam – wykrzyknęła starsza pani, po czym uśmiechnęła się i podreptała do kuchni.

W tym czasie postawiłam skrzynię na podłodze i przyjrzałam się pieczątce na liście. Było to takie samo słońce, które przedstawiał mój nowy wisiorek (całkowicie zapomniałam, ze go mam na szyi), tyle że coś było w środku. Chciałam się temu przyjrzeć, ale nie zdążyłam, bo nagle przybiegły moje opiekunki i zaczęły śpiewać:

- Sto lat! Sto lat!

Kompletnie mnie zamurowało, kiedy zobaczyłam w ręce pani Ani mały tort. Lukrem miał on napisane ,,13”, a między te dwie cyfry wbita była jedna świeczka. Kiedy panie przestały śpiewać, zdmuchnęłam świeczkę, nawet nie zastanawiając się nad życzeniem. Kobiety zaczęły mi bić brawo.

-Wszystkiego najlepszego, mój ty aniołeczku! – wykrzyknęła pani Ania i ucałowała mnie w czoło. – No, a teraz mów, o czym chciałaś pogadać!

Bez słowa podałam rozradowanej opiekunce list. Na jej twarzy odmalował się lekki szok.

- Jagódko, co to jest?

Nic nie odpowiedziałam, bo nie miałam bladego pojęcia co, tak więc tylko w milczeniu przypatrywałam się, jak kobiety otwierają list i zaczynają go razem czytać.

Po dłuższej chwili zaczęły się uśmiechać, aż wreszcie wykrzyknęły:

- To wspaniale, Jagódko!

- Nawet nie wiesz, jaki to zaszczyt!

- Twój dziadek miał zupełnie tak samo!

Po tych słowach obie umilkły i przestraszone spojrzały na siebie, jednak ja, która zawsze chciała się czegokolwiek dowiedzieć o swojej rodzinie, spytałam:

- Jak i co to tak samo? I skąd możecie to wiedzieć?

Ponownie zerknęły na siebie, po czym przemówiła pani Zosia:

- Twój dziadek też kiedyś mieszkał w tym domu dziecka. I do niego także przyszedł list z Reterford Gymnasium.

- Z czego? – nie mogłam uwierzyć, że ci Farcâchandowie mogli aż tak nagiąć prawdę.

- Reterford Gymnasium to ekskluzywna szkoła u wybrzeży Ameryki Północnej, do której mogą się dostać tyko najzdolniejsi uczniowie. Ty należysz do jednych z nich!

Słysząc to, stałam zszokowana. Po pierwsze, nie miałam pojęcia, ze mój dziadek też kiedyś tutaj mieszkał. Po drugie, niezwykłe było to, w jaki sposób Farcâchandowie naginali prawdę, a to tylko po to, aby nie było żadnych przeszkód w moim przyjeździe na ich wyspę. A po trzecie, pani Ania i Zosia tak się ucieszyły na ten list, że koniecznie będą chciały mnie puścić do tej szkoły. A to było chyba najbardziej przerażające!

- W takim razie…chyba muszę się pożegnać z gimnazjum w Warszawie?

- Wiesz, Jagódko – zaczęła pani Zosia – tak naprawdę ostateczna decyzja należy do ciebie. Ale my jesteśmy jak najbardziej za.

Popatrzyłam na nie chwilę, po czym wzięłam tort, podziękowałam za niego i poszłam do swojego pokoju.

***

         Trzy tygodnie później siedziałam w holu z małą walizką i torbą pod nogami. Byłam gotowa na to, co mnie czekało, a przynajmniej tak mi się zdawało. Agata i reszta dzieciaków zdążyła się już wszystkiego dowiedzieć i nie powiem, żeby byli szczególnie zachwyceni. Teoretycznie wyjeżdżałam na cały rok na wybrzeża Ameryki, więc wiele dziewczyn zazdrościło mi ciągłego słońca i przystojniaków, jakich pewnie bym tam spotkała. Ciekawe, jak zareagowałyby na prawdę.

Nagle usłyszałam dzwonek. Zanim zdążyłam się podnieść, przybiegła pani Ania.

- Na pewno wzięłaś wszystko? – spytała, nerwowo poprawiając swoją sukienkę.

- Na pewno – odpowiedziałam, po czym spojrzałam na nią i spytałam po raz nie wiem który:

- Myślisz, że to dobry pomysł?

Pani Ania westchnęła i rzekła:

- Już niedługo sama się o tym przekonasz.

Wyszłyśmy razem na podwórko. Dzień był słoneczny, nie było ani jednej chmurki na niebie. Podeszłyśmy do furtki i zobaczyłyśmy…pana Tadeusza.

- Moje uszanowanie, droga pani – zwrócił się do lekko zażenowanej pani Ani. Ubrany był mniej więcej w to samo, kiedy ,,rozmawiał” ze mną.

- Witam – zdołała wydukać opiekunka.

Pan Tadeusz uśmiechnął się, po czym spojrzał na mnie.

- A oto i nasza nowa uczennica! Bardzo mi miło

o s o b i ś c i e cię poznać.

         Zrozumiałam, o co mu chodziło, więc uśmiechnęłam się lekko i odrzekłam:

         - Mnie również – uścisnęłam mu dłoń, po czym rzekłam do pani Ani:

         - Ze wszystkimi się już żegnałam, tylko nie z panią. Tak więc…

         Zanim zdążyłam skończyć, pani Ania, ze łzami w oczach, podbiegła do mnie i mocno mnie przytuliła. Po chwili zwróciła się wzruszona do pana Tadeusza:

         - Niech pan na nią uważa, panie…

         - Tadeuszu – podpowiedział mężczyzna.

         - Tak, no właśnie.

         - Proszę się nie martwić, będzie pracowała pod okiem naprawdę wspaniałych ludzi – powiedział pan Tadeusz. – Poza tym, planowałem przyjechać do pani przed Świętami, więc wtedy wszystko o Jagodzie pani powiem.

Pani Ania kiwnęła głową. Pan Tadeusz podszedł i wziął moją walizkę.

- Czas się zbierać – rzekł do mnie, po czym ruszył w kierunku zaparkowanej przy bramie czarnej toyoty.

Kiwnęłam głową, po czym wzięłam torbę i ostatni raz spojrzałam na mój dom.

- Do zobaczenia w wakacje, pani Aniu! – wykrzyknęłam, zanim wsiadłam do samochodu (pan Tadeusz usiadł razem ze mną z tyłu). Moja opiekunka nic nie odpowiedziała, tylko zakryła dłonią usta i lekko pomachała drugą ręka. 

Na pożegnanie.